Gezien willen worden. Ik denk dat dat één van de belangrijkste verlangens is van een mens.
Vorige week deed ik iets op dat gebied waar ik niet trots op ben.

Ik wandelde op straat en passeerde een man die een vrouw in een rolstoel voort duwde. Ik begroette de man en liep verder.

Een paar passen later besefte ik me dat ik de vrouw totaal genegeerd had. Ik vond het heel erg. Toen ik nog in de zorg werkte begeleidde ik mensen in een rolstoel en ik ken het verdriet waar deze mensen mee worstelen, omdat ze vaak niet gezien worden.

Het knagende gevoel liet me niet los.

Voor mij stond het symbool voor de cancel cultuur waar we als maatschappij afgelopen decennia naartoe zijn bewogen en waar we mensen makkelijk uitsluiten wanneer ze niet binnen ons eigen ‘blikveld’ vallen. Ook ik ben daar gevoelig voor, dat bleek maar weer.

Gisteren liep ik opnieuw een stel in een rolstoel tegemoet.

Ik maakte heel bewust oogcontact met de vrouw in de rolstoel. Toen onze ogen elkaar ontmoetten veerde ze helemaal op en toonde ze een brede glimlach. Ik kreeg er kippenvel van.

Wat zou er gebeuren wanneer we elkaar wat vaker vriendelijk in de ogen zouden kijken? Niet alleen op straat, maar ook online?
Connectie maken zonder woorden, maar op zielsniveau, los van alle oordelen maar mét de kennis dat we allemaal dezelfde behoeftes hebben; gezien willen worden, liefde en gezondheid.

Feitelijk verschillen alleen onze wegen om deze behoeftes te vervullen. Laten we dat van elkaar respecteren.