Cora Verhagen Organic designer

Hoe jaloezie m’n onderneming redde

Je scrollt door je Instagram tijdlijn en merkt een heftige irritatie wanneer je die ene post van haar voorbij ziet komen. Je weet wel, zij die precies doet waar jij nog niet eens van durft te dromen. En dat bericht wordt ook nog eens 2041 keer geliked.  

Herkenbaar?

Mooi zo! Een signaal dat jou uitnodigt voor een kritische blik naar binnen. Het gebeurde mij zo’n twee jaar geleden. Ik had niet gedacht dat die vervelende gevoelens uiteindelijk zoveel positiviteit in werking zouden zetten. 

Ieder mens heeft behoefte om zichzelf te kunnen uiten. Je wilt stukken van jezelf laten zien in onder andere je gedrag, je uiterlijk, je werk, je creatieve uitspattingen en op je Instagram tijdlijn. We noemen dit zelfexpressie.

Ruimte maken voor zelfexpressie – heb ik ontdekt – zorgt ervoor dat je je leven leeft zoals het jou past. Maak je die ruimte niet, dan voelt jouw lichaam haarfijn aan dat er iets in jou onvoldoende aandacht krijgt en laat het van zich spreken. Het uit zich in burn-outs, depressies en lichamelijke ongemakken om je tot luisteren te manen.

Zelfexpressie is in mijn beleving dan ook geen luxe en iets wat je alleen op zondagmiddag doet. Zelfexpressie is iets waar je dagelijks bewust bij stil moet staan en dé voorwaarde om positieve kettingreacties voor jezelf en je omgeving in werking te zetten.

Dat dit lang niet altijd makkelijk is in een maatschappij die bol staat van (voor)oordelen, jezelf wegcijferen voor de ander en waarin het volgens velen not done is om je kwetsbaar te uiten op Linkedin, maakt het een pittige uitdaging. Zelf kan ik daar maar al te goed over meepraten. 

Ik neem je even mee naar afgelopen zomer toen ik m’n eerste expositie aan het inrichten was…

Er werd me toen gevraagd of ik al lang kunstwerken maakte. Daar moest ik even over nadenken. Want het antwoord was ja en nee.

Ja, omdat ik zolang ik me kan herinneren bezig ben met tekenen en het maken van beelden.

Nee, omdat het maken van vrij werk eigenlijk iets is wat ik mezelf afgelopen twee jaar pas gegund heb om weer op te pakken. 

De veilige weg

Tot en met m’n middelbare schooltijd was m’n creativiteit iets wat ik zonder veel nadenken in praktijk bracht. Ik zat op de plaatselijke tekenclub en in m’n vrije tijd tekende ik de zelfportretten van Vincent van Gogh na. Niet heel gebruikelijk voor een 10-jarige, maar dat weerhield me er totaal niet van om intuïtief de dingen te doen die me plezier gaven.

Op de HAVO koos ik natuurlijk tekenen in m’n vakkenpakket, maar daarmee ontstonden ook meteen de eerste barstjes in de lol die ik in tekenen had.
Opeens werd m’n werk beoordeeld en was er een docent die wat van m’n werk vond.
Hij zag het niet erg zitten in mij en was op z’n minst motiverend. ‘De kunstacademie moet je maar niet kiezen, want dat is niets voor jou’, werd me letterlijk gezegd.

Als je 16 bent is het niet moeilijk om te geloven wat volwassenen je vertellen. Een zaadje voor onzekerheid was geplant. Het zette me ertoe om te kiezen voor een veiligere weg. Het werd het Grafisch Lyceum. Eerst maar eens zien of dat me wel zou lukken.

En het lukte. In drie jaar tijd had ik m’n diploma Grafische Vormgeving op zak en wist ik alle ins en outs van Quark Xpress (hét opmaakprogramma in die tijd :-). De opleiding daar had vooral in het teken gestaan van technische kennis en het kunnen maken van kaarsrechte lijnen zonder liniaal. Heel praktijkgericht, zoals het een MBO betaamt.

Maar het vak waar ik me het meeste thuisvoelde was kunstbeschouwing. Ik weet nog goed dat ik voor dit vak eens in de huid moest kruipen van m’n lievelingskunstenaar. In mijn geval Niki de Saint Phalle.
Weken heeft dit me bezig gehouden. In onze schuur werkte ik aan een beeld van papier mache wat rond kon draaien op het onderstel van een oude pick-up. Toegegeven, het was nogal een mal gezicht toen ik er uiteindelijk mee in de metro zat op weg naar school, maar bij dit soort opdrachten had ik dat er probleemloos voor over. Het is één van de weinige opdrachten van die opleiding die ik me nog levendig voor de geest kan halen.

Eenmaal klaar met het Grafisch Lyceum besloot ik om de gok te wagen en toch mijn wens te volgen om naar de kunstacademie te gaan.
Ik werd aangenomen in Breda en Rotterdam en koos voor de laatste. Maar ook daar vervolgde ik de veilige weg. Ik besloot niet voor de richting autonome kunst te kiezen. ‘Ik wilde immers wel fatsoenlijk rondkomen’, was m’n overtuiging.

Een vreemde eend in de bijt

Ik koos voor de richting ‘Advertising’. Dat sloot mooi aan bij m’n Grafisch Lyceum diploma en was opnieuw erg praktijkgericht. Ik had het prima naar m’n zin daar. Ik leerde veel zaken over marketing, art direction en copywriting, waar ik nu nog plezier van heb, maar om nou te zeggen dat ik een groot advertising talent was, neuh. Ergens voelde ik mezelf in die studierichting vaak een vreemde eend in de bijt.

De vakken waarbij ik voeten moest kleien, met m’n camera spiegelbeelden in regenplassen fotografeerde en waar ik met ijzerdraadjes en wol organische vormen maakte die aan het plafond konden hangen, dáár sprong m’n hart pas echt van open.
Alleen al de gedachte aan overstappen naar een meer autonome studierichting was echter te groot voor me om aan te gaan.

Eenmaal afgestudeerd wist ik niet goed hoe ik verder wilde. De reclamewereld wuifde ik bij voorbaat weg als optie. Ik wist gewoon dat dat een veel te harde wereld was, die totaal niet bij me paste. Ik voelde me flink onzeker over waar ik thuishoorde in de arbeidswereld.

Een jaar na mijn afstuderen kwam ik gelukkig terecht bij een Rotterdamse stichting, waar ik een Grafisch Atelier opzette voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik vond m’n werk heerlijk daar. Het verdiende geen drol, maar het sociale aspect vond ik fantastisch en ik had veel vrijheid om m’n creativiteit in te zetten in de rol van activiteitenbegeleider.

De mensen die ik begeleidde waren heel puur in hoe ze tekenden, schilderden en hoe ze naar de wereld keken. Het was daar dat ik ontdekte dat ieder mens z’n verhaal heeft en dat creativiteit een belangrijke rol speelt om hier uiting aan te geven.

Wel knaagde het aan me dat ik een kunstacademie diploma had waar ik niet veel mee deed. Naast mijn werk startte ik als freelance grafisch ontwerper en communicatie adviseur. Ik merkte dat ik het leuk vond om voor kleine ondernemers te werken, omdat ze oprecht betrokken zijn bij het werk wat ze doen. M’n kennis over marketing én grafische vormgeving zorgde dat ik kleine ondernemers perfect kon helpen op een hele brede manier. Van advies tot uitwerking.

Stukje bij beetje groeide mijn ervaring en zelfvertrouwen in m’n kunnen, waardoor ik in 2013 m’n baan vaarwel zei en na 9 jaar loondienst verder ging als zzp’er.

Hoe het kwartje viel

Het werken als ontwerper vond ik heerlijk. Het contact met de mensen die ik hielp, het adviseren en het ontwerpen ervaarde ik keer op keer als bijzondere processen. Maar toch begon er twee jaar terug iets te kriebelen. Ik kon er m’n vinger niet op leggen wat het precies was.

Tot ik door m’n Instagram tijdlijn scrollde en een vrouw ontdekte die naast commerciële ontwerpopdrachten ook geweldige schilderijen maakte. Het stak me en tegelijkertijd lichtte het me op. Dát wilde ik ook!

Het kwartje viel.

Ik had nog geen idee hoe en wat, maar ik voelde aan alles dat dit een keerpunt was.

Nou ben ik iemand die altijd sterk gelooft in de waarde van het combineren van dingen. Mensen hebben meerdere talenten en kwaliteiten en juist door dingen naast elkaar te doen of met elkaar te mixen, ontstaan de mooiste ideeën. M’n opleidingen, m’n werkervaring en m’n levenservaring waren nodig om nieuwe stappen te kunnen maken. Niets is voor niets en alles heeft z’n eigen tijdlijn.

Ik ben zeer dankbaar voor alles wat ik heb gedaan en heb bereikt, maar als je voelt dat dingen schuren heb je verantwoordelijkheid te nemen om uit te zoeken wat er dwars zit.
Je doet er niet alleen jezelf een dienst mee, maar ook de mensen in je omgeving. Die hebben veel meer aan je als je goed in je vel zit.

Belemmerende overtuigingen

Toen ik besefte dat ik iets te onderzoeken had, deed ik wat ik al jaren gewend was als ontwerper. Niet harder gaan lopen wanneer er iets niet lekker loopt, maar juist terugschakelen en betere vragen stellen.

Waarom heb ik mijn lol in autonoom werk maken al die jaren genegeerd?
Waarom durfde ik dat stuk van mezelf nooit ruimte te geven?
Hoe ziet mijn creativiteit er eigenlijk uit als ik werk maak vanuit mijn eigen vraagstukken, in plaats vanuit de opdrachten van een ander?
En waarom zou ik zelf niet ook een mix kunnen maken van commercieel en autonoom werk?

Ik ontdekte dat er zoiets bestond als belemmerende overtuigingen. Dit zijn de stemmetjes in je hoofd die je terugfluiten op het moment dat je je veilige zones wilt verlaten. Ze zeggen dingen als ‘ben jij mal, daar zit niemand op te wachten’, ‘ze zien me aankomen’, of ‘als je kiest voor die route reserveer dan maar vast een plekje bij het Leger des Heils’.

Het zijn hardnekkige gedachtes die je ergens in je leven hebt opgepikt. Vaak hebben ze al tientallen jaren een regisserende rol in je leven. Ze geven je een shitload aan ongewenste bagage mee, die je flink in de weg kan zitten. Gelukkig en helaas ben ik niet de enige en ken ik geen mens die er geen één heeft. Ik besloot dat wanneer ik daadwerkelijk aan de slag wilde met mijn ontdekking om meer te doen met autonome kunst, ik toch ook echt met die belemmerende overtuigingen aan de slag moest.

Een wake-up call vond ik deze drie vragen:

  • Wat hebben mijn belemmerende overtuigingen me in het verleden gekost?
  • Wat kosten ze me op dit moment?
  • Wat gaan mijn belemmerende overtuigingen me kosten in de toekomst, als ik ervoor kies om eraan vast te houden?

Ik leerde dat je ze nooit helemaal uit kunt gummen, maar dat je er wel voor kunt zorgen dat ze je leven niet bepalen.

Wat enorm de angel uit dit soort gedachtes haalt, is mezelf ervan bewust worden wanneer ik ze ervaar. ‘Hé, ik doe het weer’, denk ik dan. Op zo’n moment heb ik twee keuzes, erin meegaan of bedenken dat het maar gedachtes zijn die ik zelf creëer. Hoe waar zijn die daadwerkelijk?

You can either repeat what you are doing, or evolve it

Mel Robbins

Geloven

Voordat je stappen maakt om je zelfexpressie tot uiting te brengen, zul je dus eerst contact moeten maken met je binnenwereld.

Je talent erkennen, je overtuigingen bevragen en kiezen om te geloven in je mogelijkheden zijn mega belangrijk om je over te kunnen geven aan de potentie die je in je hebt.

Als je het mij vraagt is het uit de weg gaan van je belemmerende overtuigingen de reden waarom veel ondernemers teleurgesteld terugkomen van dure businesscoach-programma’s. Ik geloof dat die programma’s met de beste intenties zijn gemaakt, maar dat ze vaak op een verkeerd moment in iemands proces in worden gezet.

Zolang je niet gelooft in je kunnen, is het niet heel zinvol om geld te investeren in zaken die alleen de bovenlaag raken.

Doen

Maar wat als je weet wat je overtuigingen zijn, maar je nog niet zover bent dat je volop in jezelf gelooft? 

Negatieve gedachtes zoals angst en onzekerheid hoef je in dit proces zeker niet te onderdrukken. Observeer ze, erken dat je ze hebt en heb compassie voor jezelf. Dat zorgt al voor een shift in je gedachtes. De gevoelens op zich zijn niet slecht, jezelf ertegen verzetten maakt dat je er slachtoffer van wordt.
Waardeer dat ze er zijn, als je niets zou voelen zou iets niet belangrijk voor je zijn. Zie ze juist als signalen om je bewust te maken van je verlangens.

Haal op zo’n moment diep adem, sta stil bij je essentie en neem vervolgens actie vanuit inspiratie in plaats vanuit desperatie.

In zachte actie komen is hét middel om vertrouwen op te bouwen op het moment dat je gelooft dat je meer te brengen hebt. Het klinkt tegenstrijdig, maar niets doen is in deze fase geen optie. Te lang blijven hangen op ‘het juiste gevoel nog niet hebben’ werkt feitelijk mee aan de gevoelens van ongenoegen die je juist wil vermijden.

Je kunt maanden dromen over hoe iets zou zijn, boeken lezen over de wet van aantrekkingskracht, urenlang mediteren en affirmeren, maar je hoofd alleen kan onzekerheid niet oplossen. Vertrouwen bouw je pas op, op het moment dat je ervaart hoe iets in de praktijk werkt. De truc hierbij is dat je het gefaseerd doet, zodat je vertrouwd raakt met dat hernieuwde stukje van jezelf. Niet te geforceerd, maar ook niet te krampachtig.

Stand-up comedians noemen dit ‘writing on stage’. Ze hebben een ruwe opzet gemaakt voor hun optreden en gaan de bühne op om te zien hoe mensen reageren. Met die feedback werken ze verder, net zolang totdat er een show staat waar bezoekers wild enthousiast van worden.

Zo kun je ook aan je eigen ‘show’ werken. Stap voor stap aftasten en testen hoe iets voor jou werkt zonder grote drastische maatregelen. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn. Als de intentie juist is, is perfectie ondergeschikt.

Probeer ruimte te maken voor nieuwsgierigheid en begin je pogingen met een bemoedigende zin als ‘laat ik gewoon eens kijken hoe (….) voor me zou kunnen werken’.

Dat haalt de scherpte van het ‘moeten’ ervan af en zo behandel je jezelf met vriendelijke hand.

Angst of liefde?

‘Doe ik dit vanuit de motivatie om iets voor mezelf te winnen of of doe ik dit uit motivatie om maar niets te verliezen?’, vind ik ook een mooie vraag die je in dat proces als graadmeter kunt gebruiken. Als je dingen doet vanuit een kramp om maar niets te verliezen, dan werk je vanuit angst in plaats vanuit liefde. Zodra je werkt vanuit liefde is zelfexpressie een proces waar feitelijk niets mis mee kan gaan.

Belangrijk in dit proces is om erbij stil te staan dat je nou eenmaal nooit iedereen tevreden kunt houden. Er is altijd wel iemand met een mening over wat je doet. Besef je dat deze mening ook maar een mening is, gevormd door iemands eigen gedachtewereld.
Als je je daardoor laat leiden leef je het leven van anderen.

Meer kiezen voor je eigen pad zal ongemakkelijk voelen in het begin, maar legt de basis voor een opwaartse beweging op de lange termijn; groei, erkenning, afrekenen met je overtuigingen en voldoening. Terwijl dingen die op korte termijn makkelijk zijn (uitstelgedrag, in je veilige zone blijven) op de lange termijn zorgen voor een neerwaartse beweging.

Honouring how you feel may not always feel comfortable

Dr. Kim D’Eramo

Je merkt misschien niet meteen resultaat, maar er komt een moment dat je trots terugkijkt op welke ontwikkeling je hebt gemaakt. Vervolgstappen op gebied van zelfexpressie, worden dan telkens een stuk makkelijker.

Zelfexpressie lost blokkades op

Zelfexpressie lost blokkades op. Hoe lichter kun je jezelf niet voelen, wanneer je je ware gevoelens en talenten uit? 

Om te snappen wat het belang van zelfexpressie is, is het goed om te kijken naar wat er gebeurt wanneer je er geen ruimte aan geeft.

  • Je haalt geen voldoening uit je werk
  • je leeft volgens de verwachtingen en wetten van anderen
  • je houdt jezelf kleiner dan nodig
  • je loopt plezier mis
  • je trekt verkeerde mensen en situaties aan
  • als je niet zegt wat je wilt kan niemand je helpen
  • het heeft impact op je eigenwaarde en gevoel van bestaansrecht.

Maar stel je dus eens voor wat er gebeurt op het moment dat je die ruimte voor zelfexpressie wél pakt…

Ik denk dat het niet voor niets is dat wij als mensen niet kunnen bestaan zonder zaken als kunst, design, muziek, schrift, film en theater. Het zijn pure vormen van zelfexpressie waardoor we onszelf in elkaar herkennen. Het is de taal waarin we communiceren en energieën uitzenden die door anderen moeiteloos worden opgepikt. Zelfexpressie geeft kleur aan ons bestaan, als ontvanger en als zender.

Ik ben er heilig van overtuigd, dat wanneer we meer zouden leven vanuit zelfexpressie, de wereld een veel zachtere plek zou zijn.

Een utopie? Misschien, maar weet je, jij hebt aandeel in dit geheel. Je kunt een voorbeeld zijn voor anderen en tegelijkertijd een stuk gelukkiger in het leven staan. Hoe mooi is dat?

Het roer om

Opvallend veel mensen die ik afgelopen jaren voor mijn werk sprak, maakten – net als ik – rond hun 40ste een bewuste keuze om het roer om te gooien. Ze hebben sterke behoeftes om meer te leven vanuit hun hart. Dat vraagt kracht, moed en jezelf kwetsbaar opstellen, maar is het dubbel en dwars waard.

Ik zie keer op keer hoe ze tot bloei komen, juist doordat ze vaak iets hervinden wat er altijd al in zat.

Ik vroeg me af hoe het komt dat we vaak op latere leeftijd pas de ruimte durven te nemen om gehoor te geven aan ons hart. Is het omdat we het steeds minder belangrijk vinden wat anderen van ons denken? Is het omdat we misschien iets spiritueler worden naarmate we de 40 aantikken? Is het gewoonweg een midlife crisis ding of is het omdat we meer vertrouwen hebben opgebouwd over wat we zelf in huis hebben?

Wat bijna iedereen van deze groep met elkaar gemeen heeft, is dat ze hebben durven kijken naar zichzelf. Ze zijn iets aangegaan waar ze tegenaan liepen en ze snappen dat de oplossing om gelukkiger in het leven te staan niet te halen is bij anderen, maar bij zichzelf.

Maar al te vaak denken we dat we nieuwe dingen nodig hebben om onszelf te kunnen uiten. Meer trainingen, meer boeken lezen of betere apparatuur. Allemaal waardevolle zaken, maar wat als je eens meer accepteert wat er al is van nature en dáár meer expressie aan geeft? Je hebt een schat van rijkdommen in je, 24/7.

Wat zou er gebeuren als je jezelf toestaat hier meer op in te tunen?

Continu streven naar verbetering vanuit het gevoel niet genoeg te zijn kost immens veel energie, terwijl varen vanuit vertrouwen in je natuurlijke bronnen je energie geeft!

Terug naar nu

Van een afstand zie ik hoe het onderwerp ‘zelfexpressie’ een rode lijn vormt in mijn leven. Het maakt dat ik me altijd nauw betrokken voel om de potentie die ik zie bij anderen, naar buiten te halen. Andersom zijn de mensen die ik op m’n pad tegenkom spiegels die me keer op keer uitnodigen om mijn eigen uitdagingen te onderzoeken. Mooi hoe dit werkt.

Dit motiveerde me om dit onderwerp de leidraad te laten zijn van de kunstwerken en animaties die ik maak. Hoe je kunst interpreteert zegt namelijk alles over hoe je jezelf ziet. Door jou als kijker hier bewust bij te laten stilstaan, hoop ik dat je contact maakt met de stukken in jezelf die je meer mag laten spreken.

Doordat ik hier zelf opnieuw contact mee maakte, bracht ik een nieuwe vibe in mijn leven en ondernemerschap, waardoor ik autonoom en commercieel werk op mijn eigen manier en met heel veel plezier combineer. Het geeft me helderheid over waar ik mijn tijd wel en niet aan besteed.

Ik durf er niet aan te denken wat er was gebeurd als ik dit proces niet was aangegaan.

Er zijn zeker dagen dat ik onzeker ben over m’n toekomst. Maar ik probeer mezelf er op zulke momenten aan te herinneren dat alles al helemaal goed is zoals het is. Zolang mijn intenties juist zijn ‘life will take care’.

Nu jij

Mijn vraag aan jou… Zijn er zaken in jouw leven die misschien al jaren onder het oppervlak sudderen? Heb je het gevoel dat er meer in je zit dan dat je er op dit moment uit haalt?

Gun jezelf komende tijd ruimte om dit met liefdevolle nieuwsgierigheid te onderzoeken.

Wat zijn de momenten dat je jaloezie ervaart richting anderen?
Bij wat voor soort activiteiten ben je helemaal in Flow?
Waar wil je over 10 jaar op terug kunnen kijken?

Dit alles geeft een opening naar waar je meer van zou willen in je leven. Belangrijk om hier regelmatig bij stil te staan.

Onderschat nooit wat je in je hebt, want hoe waardevol zou het niet zijn voor anderen, wanneer ze binnenkort jaloers zijn op jou?

Update

Bovenstaand blogartikel schreef ik in februari 2020, vlak voordat de Corona crisis uitbrak. Wil je weten hoe het me sindsdien is vergaan? Lees dan hier het vervolgartikel op dit blog.

•••

Maakt bovenstaand artikel iets bij je los en voel je dat de tijd is gekomen om werk te maken van je creatieve verlangens? Misschien is mijn gratis online training Vonken vanuit rust en vertrouwen iets voor je, of kom eens langs voor een persoonlijke en verdiepende tekensessie.

Lees ook deze blogs:

Cora Verhagen
Cora Verhagen
Cora Verhagen
vrij creëren, creatie coachingCora Verhagen
Cora Verhagen
Cora Verhagen
Creëer je of consumeer je?Cora Verhagen
Cora Verhagen - God versus spiritualiteitCora Verhagen
Mantra meditation art cards Cora verhagenCora Verhagen
Hoe de money mindset mythe ons mentaal breektCora Verhagen
Calm vibes tv - ademoefening - HarmonieCora Verhagen
mediteren met ogen open, meditatiekunst, Cora VerhagenCora Verhagen
Cora Verhagen, meditatief tekenen, wat is het?Cora Verhagen
meditatief tekenen Cora VerhagenCora Verhagen
4-7-8--breathing-excercise---Calm-vibes-tvCora Verhagen
Cora Verhagen Art - gratis illustratieCora Verhagen
RIANNE COLLIGNON - interview - Volg je vonkRIANNE COLLIGNON
See yourself through my art - Cora VerhagenCora Verhagen
intuïtie en creativiteit natuurlijke wegCora Verhagen
Cora Verhagen
Evelien Buynsters
TransformerenCora Verhagen
Joseph Campbell The cave you fear to enterCora Verhagen
GeefeconomieGeefeconomie
ratraceCora Verhagen
creativiteitCora Verhagen
Calm vibes tv - Cora Verhagen - Tegen stellingCora Verhagen
Jacqueline Hulleman
Pet felt organische akoestische muurpanelenCora Verhagen - Viltstore
Cora Verhagen organic artCora Verhagen
creativiteit en rustCora Verhagen
Cora Verhagen - calm vibes tv - rain and crying meditationCora Verhagen
Waarom creativiteit geen luxe isCora Verhagen
Calm Vibes TV - TransparencyCora Verhagen
Cora Verhagen
Cora-Verhagen-relaxation-breathing-animation-to-reduce-stressCora Verhagen
Cora Verhagen organically relaxation animationCora Verhagen
Cora Verhagen Art - organically relaxation animationCora Verhagen
Cora Verhagen organically relaxation animationCora Verhagen
Cora Verhagen Organic designerCora Verhagen
Relaxation animationCora Verhagen
Cora-Verhagen-organic-pattern---gold-01Cora Verhagen
Organical Relaxation AnimationCora Verhagen
Cora Verhagen relaxation animation #27Cora Verhagen
Cora Verhagen Organic designerCora Verhagen
Layered Cora Verhagen, lasercut artCora Verhagen
Lasercut, biophilic design, organic artCora Verhagen
Cora Verhagen Lasercut artCora Verhagen
Industriegebouw Cora VerhagenCora Verhagen
Cora Verhagen
weerstand - Cora VerhagenCora Verhagen
Albert Hadley, rooms not for showCora Verhagen
Ton Design