Dit jaar knapte er iets in mij

Waar de meeste mensen op dit moment vrolijk delen wat ze dit jaar het meeste draaiden op Spotify, wil ik met je delen dat er bij mij afgelopen jaar iets heel anders afspeelde. 

2021 was heftig, het was emotioneel, maar het was bovenal bevrijdend.

Bevrijdend omdat het mij steeds duidelijker werd welke keuzes de juiste zijn voor mij en waar mijn belemmerende patronen werkelijk vandaan komen.

In dit artikel neem ik je mee in een openhartig verhaal over het vermijden van conflicten, oude pijnen en het aankijken van systemen die dit voeden. 

2021 is het jaar waarin ik ontdekte dat er helaas toch ook echt mensen zijn die niet deugen. Een harde dobber om te slikken voor een zacht persoon als ik, maar dat is tegelijk ook het levende voorbeeld dat niets kan bestaan zonder tegenstellingen.

En die tegenstellingen toonden zichzelf dit jaar meer dan ooit.

Nou ben ik iemand die tot op heden nooit heel makkelijk tot een mening kwam. Als ik van iemand een mening hoorde kon ik me daar goed in verplaatsen, maar hoorde ik vervolgens een ander het tegenovergestelde vertellen, dan kon ik me daar ook weer in vinden.

Het maakte dat ik met veel mensen overweg kon en dat ik me flexibel door het leven bewoog. Het was tegelijk ook een veilige strategie, om maar geen confrontaties aan te hoeven met mijzelf of met anderen. Want conflicten vermijden zit diep in mijn systeem geworteld.

Maar dit jaar knapte er iets in mij. 

Een oude pijn werd aangewakkerd, die me herinnerde aan hoe mijn innerlijke wijsheid en bijbehorende voorgevoelens (die later pijnlijk bleken te kloppen) er tijdens een eerdere periode in mijn leven niet mochten zijn. 

Wat zou er gebeuren als ik die gevoelens deze keer niet meer weg zou laten drukken en ze serieus zou nemen?

Aankijken van donkerte

Dat betekent (nog steeds) het aankijken van veel donkerte. Want in mijn geval betekent dat, dat ik in veel dingen afwijk van de gewenste norm en dat is niet bepaald comfortabel. 

Toch ontdekte ik dat juist in mijn donkerte heel wat niet dienende programmeringen waren op te ruimen. Patronen over bang zijn voor wat mensen van mij denken en hierdoor uit de groep te worden geplaatst, angst voor het verliezen van werk en inkomen en angsten om niet goed genoeg gevonden te worden.

The cave you fear to enter holds the treasure you seek

Alles staat met elkaar in verbinding

Iets waar ik me dit jaar bewust van ben geworden is dat mijn programmeringen voortkomen uit verschillende systemen die elkaar beïnvloeden. Het eerste systeem bevindt zich op macro niveau in mij; het is een gevolg van mijn opvoeding en hoe mijn voorouders op hun beurt weer zijn opgevoed.

Daarboven hangt een systeem van onze maatschappij, met ongeschreven wetten over hoe je je zou moeten gedragen om waardevol gevonden te worden. 

De stap daarboven is een systeem van autoriteiten, zoals de overheid, de kerk, de wetenschap en in deze tijd ook de technologie.

Overkoepelend hangt een systeem van onze economie, met nog hogere autoriteiten. Feitelijk zijn er in de wereld maar een handjevol families die via hun investeringsmaatschappijen alle bedrijven bezitten die, zonder dat wij het doorhebben, gigantisch veel invloed uitoefenen op de politiek en ons gedrag om maar zoveel mogelijk economisch gewin te bereiken. 

Alles heeft een connectie met elkaar. 

De investeerders die de grootste bedrijven in de voedingsindustrie bezitten, investeren bijvoorbeeld ook in bedrijven die ziekmakende pesticides verkopen om op hun gewassen te spuiten én in bedrijven die de medicijnen verkopen om die ziektes te behandelen. Vanuit zakelijk oogpunt, ideale business modellen.

Als je het eenmaal ziet, kun je het niet meer niet zien

Gevoelens van schuld, schaamte en boete die ten grondslag liggen aan veel van ons menselijk leed, zijn geen toeval. Ze zijn het logisch gevolg van ons economisch systeem, wat die gevoelens doelbewust voedt en waar alles is gebaseerd op voorwaardelijkheid. In dit systeem wordt je voorgehouden dat je nooit goed genoeg zoals je bent en wordt oneindige groei nagestreefd. Dit is onnatuurlijk en put ons en de planeet uit. Petra Smolders van Geefeconomie vertelde dit in mijn vorige blogartikel heel treffend.

Als je deze dynamieken eenmaal ziet, kun je ze niet meer niet zien en besef je dat hoe onze maatschappij is georganiseerd, samenhangt van programmeringen waarbij je steeds verder komt te staan van je innerlijke wijsheid. 

Het is een pittige dobber, want voor mij betekende het een verschuiving in mijn wereldbeeld zoals ik het tot nu zag. Het verhaal van The Matrix is niet zo fictief als ik dacht. Afgelopen jaar ervaarde ik hierdoor regelmatig stukken rouw. Wat van mijn leven is echt geweest tot nu toe en waar ben ik geconditioneerd en geprogrammeerd om maar in de pas te blijven lopen en geen vragen te stellen over hoe normaal ons oude normaal eigenlijk was?

Het mooie hiervan is, is dat wanneer je dit proces doorloopt, je ontdekt dat het niet heel zinvol is om nog veel energie te steken in de dingen die niet werken en dat je daar dus ook niet meer aan mee hoeft te doen. Daarbij vind ik het dus wel belangrijk om dingen die niet kloppen aan te kijken, te doorvoelen en te snappen hoe ze opereren binnen en buiten mij. 

De systemen waarin we nu leven hebben zijn beste tijd gehad en brokkelen af. Ieder van ons gaat er hoe dan ook geraakt door worden. Daarin geen regie nemen voor jezelf, houdt je kleiner dan nodig. Je hebt altijd een keuze, al wordt het gebracht alsof je die keuze niet hebt.

Wat we nu zien zijn stuiptrekkingen van deze systemen. Steeds meer mensen beseffen dat de manier waarop we leven op deze planeet niet duurzaam is voor mens en milieu en dat welzijn iets anders is dan eeuwige groei nastreven. De bewustwordingsgolf waar we op dit moment in zitten, is gigantisch. Daarom zijn de methodes van het systeem – die zijn controle aan het kwijtraken is – eveneens gigantisch. Denk aan machtsmisbruik, angstzaaierij en een op hande zijnde sociaal kredietsysteem. Yin Yang, zie je hoe het werkt?

Dit is een wet van de natuur. 

Liefde is sterker dan angst

Een andere wet is dat liefde sterker is dan angst. En dat is iets wat mij deze periode op de been houdt. Het is zeker niet makkelijk waar we nu doorheen gaan, maar het is nodig om aan betere en liefdevolle dingen te kunnen bouwen waar iedereen beter van wordt.

Ik heb er het volste vertrouwen in dat we uiteindelijk toe gaan naar betere systemen. Dat is hoe de mens evolueert. Een cyclus die zich al duizenden jaren herhaalt.

Denk je, ‘Cora waar praat je over, ik kan hier niets mee’. Dat is okee. Ik besef me inmiddels heel goed dat ik er niet ben voor iedereen en dat ook niet iedereen meer voor mij is. Voor alles is een tijd en plek in het leven en ik weet ook dat er niet zoiets bestaat als waarheid. Waarheid is een perceptie en wat ik hier deel is mijn perceptie op dit moment in deze tijdlijn. 

Wat jouw perceptie ook is, ik nodig je uit om me te ontmoeten en ze open minded met elkaar te kunnen delen, zodat we van elkaar kunnen leren in plaats van elkaar af te wijzen. Ook ik heb hierin mijn lessen en uitdagingen, want ik kan op dit moment heel stellig zijn. Een nieuwe kant van mij waar ik zelf ook van sta te kijken, maar wat voelt het bevrijdend en altijd vanuit de intentie het beter te willen maken voor iedereen. 

•••

Dit is mijn laatste blog van dit jaar. Tijd voor mij om naar binnen te keren en hierin het ritme van de natuur te volgen.

In het nieuwe jaar ben ik weer terug en lanceer ik mijn online training ‘Vonken vanuit rust en vertrouwen’. Hierin deel ik veel van mijn inzichten en methodes die mij afgelopen jaren geholpen hebben dichterbij mezelf te komen en te gaan staan voor een toekomst die ik iedereen gun. 

Heb mooie kalme dagen.