Laatst las ik ergens een gedachte die veel indruk op me maakte: chaos bestaat niet, er zijn alleen maar patronen. Ik moest daar even op kauwen, aangezien het wel degelijk voelt als een periode van chaos in de wereld. Onze buitenwereld – met tal van oorlogen, een falend kapitalistisch systeem en crisis op crisis – lijkt wat dat aangaat weinig harmonisch.

Maar als je uitgaat van de gedachte dat alles in het leven een spiegel is, dan zou dat betekenen dat deze buitenwereld een projectie is van onze binnenwereld.

Tot hier en niet verder

Toen ik daarover nadacht zag ik in dat onze binnenwereld in the end ook niets anders dan patronen zijn. Patronen die door voorouders aan voorouders worden doorgegeven. Een cyclus die plaats blijft vinden, totdat er iemand opstaat, zich hiervan bewust wordt en zegt ‘ho, tot hier en niet verder’.

Als iedereen dit individueel zou doen, dan kan er op collectief niveau harmonie ontstaan, daarvan ben ik overtuigd. 

Het ironische is dat om individuele harmonie te ervaren, we uit onze behoefte moeten breken om harmonie te ervaren. Want laten we wel zijn, ergens voor gaan staan wat afwijkt van de massa en hier ook naar handelen, is één van de meest onveilige situaties voor een mens, die van nature een groepsdier is. Dit voelt allesbehalve harmonisch.

Toch is dit nodig, want anders leef je het leven van anderen en lieg je jezelf voor. Je leeft dan in een schijn harmonie om jezelf veilig te houden van commentaar of zaken die de potentie hebben om te falen. Op enig moment in je leven zal dit je altijd inhalen. 

Om dit ongemak te trotseren heb je een basisveiligheid nodig, een rotsvast vertrouwen in jezelf en de wetenschap dat veiligheid in de eerste plaats iets is wat je intern moet vinden, bij jezelf. Dat jij iedere storm kunt trotseren, omdat je er op vertrouwt dat er in je leven een onderstroom is die jou onvoorwaardelijk opvangt.

Het meest verdrietige is dat zovelen van ons die basisveiligheid als kind nooit hebben leren kennen, ik inclusief. 

Of dit nou gaat over familiesystemen, het onderwijssysteem, de gezondheidszorg, ons economisch systeem, de politiek of religie, het vraagt veel werk om deze systemen te zien voor wat ze zijn: systemen die op enige wijze baat hebben bij afhankelijkheid. En je daarbij af te vragen of ze kloppen voor jou, op dit moment in je leven.

Het ironische is dat om individuele harmonie te ervaren, we uit onze behoefte moeten breken om harmonie te ervaren

Ik denk daarbij niet dat we nu opeens af moeten geven op deze systemen. Blijkbaar zijn ze nodig geweest om onszelf te vormen tot wie we nu zijn en ook systeemontwikkeling heeft zijn plek in de cyclussen die de mensheid doormaakt.

Voor mij voelt het alsof de mensheid in de pubertijd zit. Waarin er een sterke behoefte leeft om volwassen te zijn en te handelen, maar ons oerbrein nog in de weg zit, wat ons hele onverantwoordelijke keuzes laat maken, weinig rekening houdend met de gevolgen.

Aan ons de taak om die systemen te transformeren.

Kunnen we het ontbreken van harmonie in dat licht ook anders zien? Als katalysator bijvoorbeeld? Iets wat eigenlijk ook betekenis geeft aan ons leven, omdat we hierdoor iets hebben om aan te werken?

En kunnen we daarbij verder kijken dan onze eigen ‘ik’ en er vrede mee hebben dat we meewerken aan de bouwstenen voor de generaties na ons? 

Ik denk dat het leven een heel stuk leuker wordt door te accepteren dat – in ieder geval in onze lifetime – disharmonie onderdeel is van ons collectieve bestaan.

De grootste meditatie die er is

Wie op dit moment dan toch graag harmonie wil ervaren doet dat het makkelijkst via kleine escapes van het dagelijks leven. Bijvoorbeeld via yoga, sporten, dans, kunst of meditatie. Heerlijke momenten waarin je even los bent van verleden of toekomst en alleen het hier en nu telt.
Een weldaad voor lichaam en geest.

Wees je er wel van bewust dat het hierbij gaat om kortstondige momenten. Op je meditatiekussen is harmonie slechts tijdelijk.

Wil je harmonie doortrekken naar je dagelijkse leven, dan zul je dit leven zelf ook als meditatie moeten behandelen. En dat is iets waar ik sterk in geloof:

‘Het leven is de grootste meditatie die er is.’

Want waar je bij meditatie oefent om los te komen van je gedachtes, zo kun je dit ook toepassen in het dagelijks leven. Dat is feitelijk wat je traint in de beoefening van Yoga Nidra.

Kun je midden in het leven staan en met open ogen ALLE momenten waarnemen? De goede en de slechte? En kun je er okee mee zijn wanneer het slechte zijn, wetende dat deze komen en gaan, net als je adem?

Kun je geaard zijn en in vertrouwen blijven als het tegenzit?

Of jezelf juist volledige toestemming geven om te genieten en plezier te maken? 

Een stapje naar achteren doen en je bewust worden van je gedachtes, je lichaam en hierdoor wellicht andere acties nemen? Of geen?
Een vorm van hyperbewustzijn. 

Kun je midden in het leven staan en met open ogen ALLE momenten waarnemen?

Oefen het eens en speel ermee. Gebruik je adem als toegangspoort tot die bewuste staat van zijn. 

Beoefen de hartcoherente adem door mee te ademen op het ritme van de animatie in bovenstaande video, om jezelf een ademritme te leren waarbij je diepe connectie met je hart maakt en pas deze vervolgens toe wanneer je buiten wandelt of voor de kassa staat, zodat je er aan went en het ook toe kan passen op momenten dat je je in een lastigere situatie bevindt. Het ritme is 5 tellen in en 5 tellen uit.

Leer jezelf te dragen in dat soort momenten en met een open hart te leven. Van daaruit bouw je vanzelf die basisveiligheid weer op. 

Word comfortabel met het oncomfortabele

Om terug te komen op mijn vraag van het begin: Is het zinvol om altijd maar harmonie na te streven?

Ik denk van niet wanneer dit betekent dat je dingen uit de weg gaat om kwetsbaarheid te voorkomen.

Ik denk van wel wanneer je jezelf uitdaagt om comfortabel te worden met het oncomfortabele. Dát is in mijn beleving de uitnodiging van deze tijd om ware harmonie te ervaren. En nee, mij lukt dat ook zeker lang niet altijd.

Maar dat proces, dat mag liefdevol zijn. Juist. En dat is iets wat ik wél steeds vaker toe leer te passen.

Door liefdevol naar mezelf te kijken op momenten dat iets mij uitnodigt tot een reactie en mezelf toestemming te geven om te zijn met wat er dan is en dit andersom anderen ook toe te staan.

Hoe snel zou die shift naar collectieve harmonie gemaakt zijn wanneer we elkaar hier werkelijk de ruimte voor zouden geven?