Alles heeft een eigen tijdlijn

Ken je dat gevoel, dat je om je heen kijkt en het lijkt of iedereen het ene fantastische doel na het andere bereikt? Iedereen behalve jij?

Je ploegt en je zwoegt. Uren, dagen, maanden, jaren. Maar op de één of andere manier lijkt het bereiken van jouw doelen een onbereikbare stip ergens ver op de horizon.

Gelukkig maar, want die onbereikbare stip is waardevoller dan je denkt.

Er is veel wat je als individu kunt beïnvloeden als het gaat om het bereiken van doelen: je gedachtes, je acties en de strategieën die je gebruikt. Maar er zijn evenzoveel factoren die je nooit van z’n leven kunt voorzien. Hoe zorgvuldig je ook je affirmaties opzegt of hoe volhardend je ook je Vimeo kanaal vult.

Ook mij kan het soms behoorlijk frustreren. Het lijkt me fantastisch als de tonnen binnenstromen op m’n rekening, m’n website platligt omdat hij het aantal bezoekers niet aankan of wanneer er rijen dik voor de Kunsthal staan om een glimp van m’n werk op te vangen.

De realiteit is, dat die dingen niet zomaar spontaan gebeuren.

Ik geloof er sterk in dat de dingen komen wanneer je er klaar voor bent. Wanneer dat is? Altijd later dan je zou willen natuurlijk.

Is dat erg? 

Stel je eens voor dat je vandaag een visioen krijgt. Een diep verlangen openbaart zich. Je wordt morgen wakker en *pling* het is er gewoon. Zou je er dan oprecht blij mee zijn? 

Als ik kijk naar de dingen waar ik me vandaag de dag mee bezig hou, kan ik die alleen maar doen omdat ik m’n leven heb geleefd en processen heb doorlopen. Ik waardeer ze des te meer, omdat ik weet wat ik ervoor heb gedaan. 10 jaar geleden hadden de dingen ik nu doe totaal niet op z’n plek geweest. En 10 jaar terug waren de dingen ik nu doe, datgene wat ik ooit als onbereikbaar zag.

Die stip op de horizon? Ik sta er bovenop.

Wat je toelaat verandert

De frequentie waar je voor open staat, wat je toelaat en ontvangt verandert naar gelang je zelf verandert. Sommige inzichten die me ooit werden aangereikt bij coachtrajecten kunnen bijvoorbeeld pas drie jaar later ineens indalen. En soms valt een kwartje pas bij de tweede of derde keer lezen van hetzelfde boek.

Alles heeft z’n eigen tijdlijn en z’n eigen tijd nodig om te rijpen. 

Het is geen populair bericht, maar wel één waar ik hoop uit put in tijden dat het allemaal niet gaat zoals ik wil. Dan bedenk ik me dat ik nu gewoon werk aan één van de stukjes waarvan ik op een dag zal zeggen dat het een cruciaal onderdeel vormde van het grotere plaatje.

Charles Eames zei het ooit zo treffend: Eventually everything connects.